[25] Z pamiętników: Inni

Zapisane przeze mnie w pamiętniku w wieku 15 lat, a więc ponad 10 lat temu:

[…] Jestem nastolatkiem. Nie możesz zobaczyć mnie, możesz zobaczyć jedynie nas. A my jesteśmy bezpieczni.

A gdy zobaczymy cię stojącego samotnie, to przy odrobinie szczęścia zostaniesz zignorowany; nie będziesz miał szczęścia – oberwiesz kamieniami. Bo nie lubimy, gdy ktoś stoi w ten sposób z tymi łatami na dżinsach nie takimi jak trzeba i przypomina nam, że każdy z nas jest sam i żaden z nas nie jest bezpieczny.

(Ursula K. LeGuin, Zewsząd bardzo daleko)

Zwykłam mówić o sobie, że jestem inna. Zawsze byłam. Wtedy, gdy dziewczynki z przedszkola bawiły się lalkami, a ja biegałam z chłopcami po podwórku i czytałam książki o zwierzętach. Nieco później, kiedy na zagubienie reagowałam pyskowaniem i nadpobudliwością. Już wtedy izolowałam się od wszystkich dookoła, zamykałam w swoim świecie. Teraz do tego świata wpuszczam więcej osób, ale nadal nie mogę się nazwać normalną nastolatką. Normalne nastolatki nie mogą się doczekać dorosłości, uwielbiają dyskoteki i zakupy, chcą się podobać chłopakom dookoła. Ja nie.

Ludzie mawiają, że każdy jest inny. Wśród innych są jednak bardziej inni i mniej inni. Mniej inni – to ci, którzy mają niewiele swojego „ja”, albo po prostu potrafią je zawoalować, kiedy są wśród ludzi. I nie chodzi tylko o przestrzeganie mody, lecz także o ukrywanie swoich opinii, uczuć i rzeczywistych zainteresowań. Połowa koleżanek słucha techno – więc przychodzi się do szkoły i puszcza empetrójki na full, żeby było słychać, że ja też. Ktoś powie: „Ten film był świetny” – zaraz wszyscy się zgadzają, nieważne, co naprawdę myślą i czy w ogóle rzeczony film obejrzeli. A bardziej inni? Bardziej inni tego nie potrafią.

Zastanawiałam się kiedyś, dlaczego ja tego nie umiem, i doszłam do wniosku, że nie pozwala mi na to moja dziwna duma. Jestem zbyt dumna, żeby zrobić coś tylko dlatego, że wszyscy inni to robią, i zbyt dumna, by kłamać. W jednej z piosenek Sandra śpiewała: „you and I, too proud to lie” – i te słowa dobrze mnie opisują. Nie potrafię zmyślać nikomu prosto w oczy, bo zaraz coś szepcze mi w głowie: „A gdzie twoja wiara w szczerość i bycie sobą mimo wszystko?”. Zaczynam się denerwować, jąkać i uciekać ze wzrokiem. Trzeba być naprawdę mało spostrzegawczym, żeby tego nie zauważyć. Sprzeciwiając się sobie samej, czuję się jak ostatnia hipokrytka.

Czytając „Zewsząd bardzo daleko”, czułam się, jakbym czytała o sobie. To było swego rodzaju zaskoczenie – po okładce z obejmującymi się chłopakiem i dziewczyną spodziewałam się kolejnego zwyczajnego romansidła, a znalazłam krótką opowieść o kimś podobnym do mnie. Kimś, kto pomimo prób nie potrafi być innym w mniejszym stopniu. Kimś, kto musi zdecydować o swojej przyszłości, ale tego również nie potrafi, postawiony pomiędzy sobą a rodzicami. Główny bohater spotyka jednak Nat - dziewczynę taką jak on, która potrafi go zrozumieć, a następnie pokochać.

Czy w prawdziwym życiu naprawdę może tak być?